среда, 17. децембар 2014.

Nezaposlenost kao rešenje ?


                                         

Nezaposlenost kao rešenje ?






"It’s as if someone were out there making up pointless jobs just for the sake of keeping us all working. And here, precisely, lies the mystery,... this is precisely what is not supposed to happen"
David Graeber

Da li ste se nekada zapitali kako bi izgledao svet u kome nezaposlenost ne bi bila problem, već cilj ?  Zvuči uvrnuto?


Kako mi trenutno gledamo na  nezaposlenost ? 
 Najveći bauk savremenog doba, stres generator i naš najveći neprijatelj - jel tako ?

  A da li mora da bude tako ? Da li bi mogli stvar potpuno da okrenemo i postavimo nezaposlenost kao cilj i resenje ?

   Rešenje, za šta ?

 Priznajem da ovakvo pitanje zvuči blago rečeno - uvrnuto.   I to veoma uvrnuto sudeci po rezultatima pretrage sa google-a. Naime ako probate (na Engleskom ili Srpskom)  da ubacite pojam: "rešenje za nezaposlenost" dobićete milione rezultata, dok za "nezaposlenost kao rešenje" - ni jedan jedini (bar ja nisam u tome uspeo).Da li je to baš toliko luda pomisao ?

  Ali sve jedno hajde da vidimo. Samo, pre no što pređemo na stvar, trebali bi da imamo na umu dve stvari - Nasa planeta je stara 4,6 milijardi godina. Ako bi to sveli na 4,6 godine, mi smo ovde svega 4 sata.  Nasa industrijska revolucija je pocela pre jednog minuta. U tom jednom minutu mi smo unistili 50 posto suma, istrebili mnoge zivotinjske vrste i silne resurse, te drasticno izmenili klimu

I drugo - ova civilizacija u do sada poznatoj istoriji nikada nije bila ovoliko tehnološki moćna. Toliko moćna da jedan čovek može da obezbedi potrebe za stotine ljudi. Na stranu robotika, razvijeni softver (primena veštačke inteligencije) će u skorije vreme zameniti 50% poznatih zanimanja (vidi članke: Bill Gates : bots are taking away jobs i ovaj ).



  Pored toga pretpostavimo da već imamo primenjen sistem koji omogućava pristojan život za svakog pojedinca, bez obzira da li on ima posao ili ne. Da li ste čuli za Venus Project (društvo bez novca) i UBI Unconditional basic income - neuslovljen garantovani osnovni prihod.? UBI je do sada eksperimentalno primenjen u više zemalja i rezultate eksperimenta možete videti ovde i ovde

  Samo ukratko, da ne ispadne da pričamo na pamet -  eksperimenti su pokazali da je primena UBI direktno uticala na generalno poboljsanje zdravstvenog stanja populacije, a pre svega dovela do smanjenja depresije. Pored toga osetno poboljsanje je zabeleženo i u smanjenju kriminala, maloletničke trudnoće i prostitucije, smanjen je procenat smrtnosti kod dece, redovnije pohadjanje nastave, bolji uspeh, itd, itd.



Hajde sada da vidimo do čega bi došl ukoliko bi nezaposlenost postavili kao cilj.  Šta bi sve trebali da učinimo da bi smanjili broj radnika, doktora, farmaceuta, policajaca, vojnika,..., i šta bi dobili sa tim ?

 Krenimo od proizvodnje - kako maksimalno smanjiti broj radnika?

 Verovatno vam je poznat pojam - planirano zastarevanje ? (ukoliko već niste, pogledajte sjajan dokumentarac tajna planiranog zastarevanja)
 Sećate se proizvoda iz sedamdesetih, Iskrinih na primer, koji su trajali i po više decenija. (imamo i proizvode koji su u funkciji več više od 100 g. više o tome u malopre pomenutom dokumentarcu)
 U ovom trenutku. obzirom da raspolažemo savremenijom tehnologijom i materijalima. trebali bi da pravimo stvari koje će trajati bar 100 godina, zar ne ? 
 Na žalost nije tako - svi smo svesni činjenice da proizvodjači prave svoje proizvode tako da traju samo malo duže od garantnog roka, te na taj način bezumno uništavamo ograničene resurse ove planete.

 Znači prva stvar ka našem cilju bi bila - staviti kvalitet proizvoda iznad profita

 Sledeći korak u tom pravcu bio bi smanjenje potražnje. Na koji način ? Najkraći odgovor - sretan/zadovoljan pojedinac. Umesto da ljudima serviramo priču o nesavršenstvu i da ih ubeđujemo kako im za sreću hvali još ovaj ili onaj proizvod, dakle umesto materijalnih, kao cilj bi trebali da postavimo nematerijalne vrednosti.






 Sledeće, Šta uraditi da smanjimo broj lekara i broj zaposlenih u farmaceutskoj industriji ?


"Posao farmaceutske industrije je odrzavanje bolesti i upravljanje simptomima. Poslovni fokus ove industrije nije pronalazenje leka za rak, Alchajmerovu bolest ili kardiovaskularne bolesti, jer da je to zaista njihov fokus, bili bi u biznisu kojim bi sebe izbacivali iz biznisa." 

  Gwen Olsen


 I ovde se odgovor sam nameće - setite se samo skorašnje H1N1 afere.  
 Dakle, da bi smanjili broj zaposlenih u farmaceutskoj industriji i zdravstvu trebali bi da stavimo zdravlje iznad profita.

 Kako da smanjimo broj policajaca ? Odgovor je isti kao i malopre - sretniji pojedinac, oslobođen stresa direktno utiče na drastično smanjenje stope kriminala.


 Dalje, šta bi trebali da uradimo kako bi smanjili broj vojnika i radnika u vojnoj industriji ?
 Odgovor znate i sami.- sloboda iznad profita.

Itd, itd

Da probamo sada da sažmemo šta bi dobili 


Kao prvo razvoj nauke i tehnologije bi nam išao na ruku (trenutno je to nesto sta nas brine)
Dobijamo ogromnu ustedu energije i prirodnih resursa koje sada nemilice unistavamo u proizvodnji proizvoda sa programirano kratkim vekom trajanja.
 Dobijamo drasticno smanjenje zagadjenja zivotne sredine.
 Dobijamo slobodne, zdravije i spokojne ljude.

 Malo li je ?

Koja je druga opcija ? Stanje bez promene, borba za nova radna mesta ?

Živimo u svetu u kome se stvari više ne menjaju jednom u 100 godina, več iz godine u godinu (činjenica koja nam u status quo opciji ne ide na ruku ), u svetu u kome prema istraživanjima 87 % ljudi širom sveta nije zadovoljno onim sto radi.

 Već sada i pored ove bezumne prekomerne i sulude proizvodnje i izmišljanja nikom potrebnih  bullshit poslova , imamo mnogo manje radnih mesta, no radno sposobnih ljudi.
Videli mi to i hteli da prihvatimo ili ne, borba protiv nezaposlenosti je borba koja je unapred osudjena na poraz. Najgore je to što u toj borbi uništavamo i sebe i planetu - bez razloga.

 Ovo više nije pitanje ekonomije, ovo je pitanje morala (odgovornosti prema budućim generacijama) i zdravog razuma !

Sve ovo možda zvuči kao utopija, ali samo zato što niko o tome ne razmišlja na taj način. 
 Rekosmo na početku - 89 700 000 rezultata google izbaci na upit  "solution for unemployment".  Ukoliko bi se samo 10 % ljudi / umova koji se bave ovim (po meni bezumnim) pitanjem, posvetilo traženju novog modela, sigurno bi smo došli do nečeg još mnogo boljeg od Venus i UBI modela. Što reče Nelson Mandela — 'It always seems impossible until it's done.' .:)



Progress always comes from imagining the desirably impossible, and then making it impossible to imagine doing without it.

Art is older than production for use, and play older than work. Man was shaped less by what he had to do than by what he did in playful moments. It is the child in man that is the source of his uniqueness and creativeness, and the playground is the optimal milieu for the unfolding of his capacities.

– Eric Hoffer


















 I na kraju još jedan interesantan pogled na rad iz drugog ugla :


“Degradation through Work

Men generally work too much to be themselves. Work is a curse which man has turned into pleasure. To work for work's sake, to enjoy a fruitless endeavor, to imagine that you can fulfill yourself through assiduous labor - all that is disgusting and incomprehensible. Permanent and uninterrupted work dulls, trivializes, and depersonalizes. Work displaces man's center of interest from the subjective to the objective realm of things. In consequence, man no longer takes an interest in his own destiny but focuses on facts and things. What should be an activity of permanent transfiguration becomes a means of exteriorization, of abandoning one's inner self. In the modern world, work signifies a purely external activity; man no longer makes himself through it, he makes things. That each of us must have a career, must enter upon a certain form of life which probably does not suit us, illustrates work's tendency to dull the spirit. Man sees work as beneficial to his being, but his fervor reveals his penchant for evil. In work, man forgets himself; yet his forgetfulness is not simple and naive, but rather akin to stupidity. Through work, man has moved from subject to object; in other words, he has become a deficient animal who has betrayed his origins. Instead of living for himself - not selfishly but growing spiritually - man has become the wretched, impotent slave of external reality. Where have they all gone; ecstasy, vision, exaltation? Where is the supreme madness or the genuine pleasure of evil? The negative pleasure one finds in work partakes of the poverty and banality of daily life, its pettiness. Why not abandon this futile work and begin anew without repeating the same wasteful mistake? Is subjective consciousness of eternity not enough? It is the feeling for eternity that the frenetic activity and trepidation of work has destroyed in us. Work is the negation of eternity. The more goods we acquire in the temporal realm, the more intense our external work, the less accessible and farther removed is eternity. Hence the limited perspective of active and energetic people, the banality of their thought and actions. I am not contrasting work to either passive contemplation or vague dreaminess, but to an unrealizable transfiguration; nevertheless, I prefer an intelligent and observant laziness to intolerable, terrorizing activity. To awaken the modern world, one must praise laziness. The lazy man has an infinitely keener perception of metaphysical reality than the active one.”

E. M. Cioran, On the Heights of Despair